چارسوق لارستان: به مناسبت روز سینما در گفت و گویی با «حبیب طالب»، دانش‌آموخته کارشناسی ارشد معماری و علاقه مند حوزه‌های بین رشته‌ای سینما-معماری و طراح و بنیان‌گذار استودیو «دیگری» پرداختیم و از او در مورد نقش سینما در فضای شهری لار پرسیدیم.
طالبی در ابتدا با اشاره به فعالیت ها علایق سینمایی خود گفت: فعالیت‌های سینمایی من به سال‌ها قبل، یعنی از سال ۱۳۸۴ به بعد، در حوزه نقد فیلم برمی‌گردد. و در حال حاضر، نزدیک به سه سال است که به صورت خودانگیخته و منسجم با حضور جمعی از علاقه‌مندان سینما، در یک گروه سینمایی به نام «سینمازِندگی» فعالیت می‌کنیم؛ ما در این گروه، فیلم‌هایِ مهمِ تاریخِ سینما را نمایش، تحلیل و نقد جمعی می‌کنیم؛ باور ما در «سینمازِندگی» این است که از طریق تحلیل‌ها و بررسی‌ها، دیدگاه‌های مربوط به زندگیِ روزمره را بهتر و شفاف‌تر بفهمیم.
این فعال سینمایی خاطرنشان کرد: قبل از دهه ۸۰، شخصا برای اکران بعضی فیلم‌ها به سینمای لار می‌رفتم. صف‌های طولانی این سینما که در حال حاضر متروک‌شده است را به خوبی به یاد دارم، آن راهروی دسترسی به سالن که پوسترهای قطع بزرگ فیلم‌ها در آن نصب شده بود کاملا در خاطرم مانده است.
طالبی اظهار داشت: اساسا سینما یک پدیده شهری است، ما می‌توانیم از این طریق، کیفیت فضای شهری را درک کنیم و احتمالا ارزیابی‌هایی داشته باشیم.
وی افزود: در حال حاضر، یعنی در تابستان ۱۴۰۳، شهر ما صاحب یک پردیس سینمایی است که چند سالی از بهره‌برداریِ آن می‌گذرد، بنابراین، از لحاظ کمی، کمبودی احساس نمی‌شود، اما همانطور که اشاره کردم، ما با پدیده سینما روبه‌رو هستیم که در یک فضای متصل و ارگانیک قابل بررسی است، می‌توانیم آن را فضای فرهنگی شهر نام‌گذاری کنیم. ما باید از خودمان سوال کنیم که این «فضای فرهنگی» چه کیفیتی دارد؟ آیا به سرزندگی و اشتیاق شهروندان اضافه می‌کند یا انگیزه‌ای برای خروج از خانه در ما پدید می‌آورد؟ آیا فضای بیرون یا فضای شهر مقصد و قرارگاهِ جمعی ساکنانش است؟
این فعال سینما گفت: با توجه به دیدگاه مکان‌مند و شهریِ سینما، حضور فیزیکی سینما در شهر باید احساس شود. با کمی تغییرِ دیدگاه می‌توان به این مهم دست پیدا کرد؛ ارگانیک بودن این پدیده به این صورت است که انواع دیسیپلین‌های دیگر می‌تواند از هنر هفتم بهره‌برداری کنند؛ اگر ما صرفا یک‌وجهی و تک‌بعدی به این موضوع نگاه کنیم جنبه‌های دیگر را به فراموشی خواهیم سپرد.
حبیب طالبی تصریح کرد: فعالیت‌های سینمایی در کنار نمایش، چاره‌ساز خواهند بود، برگزاری فستیوال‌های بومی و کوچک‌مقیاس و نمایش‌هایی به سبکِ «سینما تِک» گروه زیادی از هنرمندان را مخاطب خود خواهد کرد؛ تمام این کنش‌ها در راستای جذب حداکثر و متنوع مخاطب و ساکنان شهر خواهد بود.
وی خاطرنشان کرد: سینما بخشی از تاریخِ فکرِ بشر است، رفتن به سینما یعنی نگاه به تاریخ فکر و تطور بشر. از لحاظ تخیلات، آرزوها و ناکامی‌ها، بسیاری از حالات و درونیات ما نیاز به زبان متفاوتی دارند و امکانِ مونولوگ یا سینه به سینه نیست، در همین نقطه، سینما به به عنوان زبان و بیان به کمک ما خواهد آمد. سینما رفتن در این سطح نوعی شنیدن و همدلی محسوب می‌شود و به قولی ابزار پالایش روانِ آدمی است.
این فعال سینمایی اظهار داشت: افرادی که دست‌اندرکار سینمایی یا فرهنگی هستند بهتر است پذیرای دیدگاه‌های تازه باشند و بسترهای تازه‌ای برای کنش‌های فرهنگی ایجاد کنند. بسیاری از این موضوعات شدیدا به هم مربوط هستند و نباید مجزا و مستقل از هم دیده شوند، ما نمی‌توانیم به محتواهای محیطی شهری که جهت‌گیری سینمایی دارند بی‌توجه باشیم، اما به حضور مخاطب در سالن از لحاظ کمی حساس باشیم.
طالبی گفت: سینما یک پدیده شهری است و در رویکردهایِ جدیدِ امروز، جایگاه مهمی دارد؛ در حال حاضر ما با مفاهیمی همچون cinematic space یا خوانش سینمایی شهر روبه‌رو هستیم. این ارتباطات نباید نادیده گرفته شوند، ما باید از نگاه تک‌منبعی دست برداریم.
دیدگاه خود را بنویسید